Κάποτε πίστευα πως όποιος έχει δυο πατρίδες στην
καρδιά νιώθει πιο πλούσιος. Εξακολουθώ να το πιστεύω. Μόνο που να… το φέρνουν
οι καιροί και… πονάς διπλά. Είναι μέρες πολλές τώρα που ματώνει η ψυχή μου και για
τα όσα συμβαίνουν στη γενέτειρά μου. Είναι μέρες πολλές που ο λαός της αιμορραγεί!
Ένας λαός που η γη του έγινε αντικείμενο
οικονομικών βλέψεων και, φυσικά, πεδίο στρατιωτικών διεκδικήσεων, αλλά
ταυτόχρονα και σταυροδρόμι πολιτισμών. Ένας λαός που τους τελευταίους αιώνες
πέρασε από 40, 400, 4.000 κύματα: τουρκοκρατία, πασάδες και τσιφλίκια, φαιδρή
βασιλεία και σκληρή αποικιοκρατία, στρατοκρατία.
Ένας λαός που στην αρχή της στρατοκρατίας είδε
σιγά-σιγά τα θρησκευτικά δικαιώματα ενός ποσοστού του, κυμαινόμενου από 10%
μέχρι 20%, να περιορίζονται διοικητικά. Και επιμένω στον όρο «διοικητικά»,
γιατί από τη μια το σύνταγμά του αναγνωρίζει τις τρεις λεγόμενες αβρααμικές
θρησκείες αλλά και, κυρίως, από την άλλη ως λαός δεν θεώρησε ποτέ στις
διαπροσωπικές του σχέσεις εμπόδιο τις θρησκευτικές αντιλήψεις του άλλου.
Ωστόσο, μια περιθωριοποιημένη κάποτε μειονότητα φανατικών φονταμενταλιστών
άρχισε να παίρνει τα πάνω της και να δημιουργεί προβλήματα από τότε που
επικράτησε στο Ιράν ο Χομεϊνί.
Παρ’ όλα αυτά, η Αίγυπτος εξακολουθεί μέχρι σήμερα
να έχει σημαντικές διαφορές από τις υπόλοιπες αραβικές χώρες. Λόγω της θέσης
της, φαντάζομαι, ήρθε συχνά στην ιστορική πορεία της σε επαφή με τα τεκταινόμενα
στην παγκόσμια παλαίστρα των ιδεών. Πολύ νωρίς, στα νεότερα χρόνια της χώρας,
εμφανίστηκαν οι αγωνιστές της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της προόδου. Μόνο
που η συντήρηση κατορθώνει πάντα να ριζώνει βαθιά στους κρατικούς μηχανισμούς
και να αναπτύσσει απίστευτες δεξιότητες χειραγώγησης. Αν προσθέσουμε και τον
θρησκευτικό παράγοντα, το μείγμα γίνεται εκρηκτικό σε μια βαθύτατα ταξικά
δομημένη κοινωνία.
Για κοίτα όμως που σε μια χώρα, όπου ο μισθός του
δασκάλου ισούται με την τιμή ενός φουστανιού που αγοράζει η κυρία της ανώτερης
τάξης, εμφανίζεται ένας δωδεκάχρονος που μιλάει από το μέλλον. Δάσκαλοι και γονείς,
ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν!
Το φιλμάκι το πρωτοείδα στο χρονολόγιο της Κάκιας Παυλίδου στο Facebook
(για ελληνική μετάφραση, βλ. εδώ)
Στα μάτια μου, η πλατεία Συντάγματος, η πλατεία
Ταξίμ και η πλατεία Ταχρίρ μόνο φαινομενικές ομοιότητες έχουν. Οι διαφορές τους
δεν είναι σε όλους οφθαλμοφανείς, αξίζουν όμως να αναζητηθούν και να
μελετηθούν!