Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Πρωινές μουσικές εικόνες

Στην πρωινή διαδρομή για το σχολείο το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου είναι σχεδόν πάντα συντονισμένο στο Τρίτο Πρόγραμμα. Έχει διαπιστώσει ότι, αποφεύγοντας τις ενημερωτικές εκπομπές, ξεκινάει κάπως πιο ήρεμα η μέρα της.
Έτσι και σήμερα, πριν ξεκινήσει, το χέρι της μηχανικά άναψε το ραδιόφωνο. Ο ουρανός φορούσε ακόμα την γκρίζα υγρή φορεσιά του και περίμενε τον ήλιο να τη στεγνώσει. Το μυαλό της, μουδιασμένο από το βιαστικό ξύπνημα, τανυόταν αργά αργά ξεφυλλίζοντας τα θέματα της ημέρας που την περίμενε: πώς θα εξοικειώσει χωρίς τραυματισμούς τα μικρά με τους υποθετικούς λόγους, πώς θα διευκρινίσει με σαφήνεια στα μεγάλα τις έννοιες της λαϊκότητας, του λαϊκισμού, της δημαγωγίας και της εκλαΐκευσης, πώς θα στηρίξει τα παιδιά της κατεύθυνσης που εμφανίζουν ορατά πλέον τα συμπτώματα του άγχους για τις εξετάσεις που πλησιάζουν…
Τα πρώτα χιλιόμετρα κύλησαν με το δεύτερο μέρος από τη Μικρή νυχτερινή μουσική του Mozart και κάποια μαζούρκα του Chopin. Βυθισμένη στις σκέψεις της δεν τους έδωσε τη συνηθισμένη προσοχή, γρήγορα όμως συνειδητοποίησε ότι φιλτράρισαν πολύ αποτελεσματικά τον εκνευρισμό της οδήγησης στην πρωινή κίνηση.
Όταν είχε διανύσει τα δύο τρίτα της διαδρομής, ο ήλιος είχε πια σηκωθεί για τα καλά και πάλευε με τα σύννεφα. Στην αρχή είχε δυσκολευτεί και έμοιαζε να υποκύπτει στη μουντάδα τους. Τώρα όμως τα αντιμετώπιζε επί ίσοις όροις. Ξαφνικά κατάλαβε ότι όλο αυτό το παιχνίδι του φωτός με το γκρι στο γαλανό φόντο γινόταν με μουσική υπόκρουση την εισαγωγή του Κουρέα της Σεβίλλης του Rossini.
Τα κρουστά είχαν υποδεχτεί επιβλητικά την εμφάνιση του ήλιου. Τα πνευστά ευγενικά του άνοιξαν το δρόμο με τη διακριτικά ρυθμική συνοδεία των εγχόρδων. Τα σύννεφα επέστρεφαν βλοσυρά ανεβάζοντας την ένταση της ορχήστρας με αυστηρότητα. Ο ήλιος μαλάκωνε την πίεση και τα βιολιά συνόδευαν μελωδικά την προσωρινή του υποχώρηση. Ύστερα, σαν να μοιράστηκαν τα έγχορδα. Κάποια έπαιρναν κρυφά, χαμηλόφωνα στην αγκαλιά τους το φως, ενώ τα άλλα υπογράμμιζαν με την έντασή τους την γκρίζα απειλή. Σε λίγο όμως ενώθηκαν πάλι σ’ έναν κυματισμό σαν να πήγαιναν άλλοτε με τη μία πλευρά κι άλλοτε με την άλλη. Σ’ αυτή την αναποφασιστικότητα συμφώνησαν και τα πνευστά, που έπρεπε πια να εκδηλωθούν κι αυτά. Ανέλαβαν στην αρχή τους σκοτεινούς τόνους. Γρήγορα όμως σάλπισαν αιφνιδιαστική επίθεση. Ωστόσο το φως τεντώθηκε κι άρχισε μικρά πηδηματάκια προς τα εμπρός. Πού και πού κάποια ακτίνα του ήλιου ξεγλιστρούσε παιχνιδιάρικα και τα βιολιά έριχναν κοροϊδευτικά το αισιόδοξο σύνθημα παρασέρνοντας στο πλευρό τους τα υπόλοιπα έγχορδα και τα πνευστά. Σε λίγο ο ξεσηκωμός γενικεύτηκε. Τα κρουστά έδιναν το σήμα και όλα μαζί τα όργανα έσπρωχναν το φως. Και, καθώς κάποια σύννεφα ακόμη αντιστέκονταν, οι ήχοι δυνάμωναν. Φούσκωναν σαν κύμα ανοιξιάτικο που κυρτώνει την πλάτη, ορμάει, σκάει στην αγκαλιά της ακτής και αποτραβιέται για να πάρει δυνάμεις, να ξαναφουσκώσει, να κάνει την επόμενη δροσερή του έφοδο. Σ’ αυτό το μεσοδιάστημα ανάμεσα στα κύματα δινόταν η ευκαιρία ν’ ακουστεί το χαρούμενο κελάηδισμα της Άνοιξης που πλησιάζει χοροπηδώντας ανέμελα. Τα πνευστά συνόδευαν τα διπλά πηδηματάκια της παιδούλας προς τα μπρος και τα βιολιά την ντροπαλή της οπισθοβασία. Και να, πάλι τα κύματα. Και να, πάλι το σύνθημα. Και να, πάλι το παιδικό χοροπηδητό. Ώσπου το παιχνίδι μετατρέπεται πια σε σοβαρή —την τελική— επίθεση του φωτός μέχρι την οριστική νίκη.
Αυτήν περίμενε, έχοντας τραβήξει το χειρόφρενο στο χώρο στάθμευσης του σχολείου, για να βγει από το αυτοκίνητο, να μπει χαμογελώντας στο κτήριο και ν’ απολαύσει τη μέρα της ανάμεσα σε νεανικά πρόσωπα.

13 σχόλια:

  1. E τώρα τι να πώ ;;από ποια μεριά να το πιάσω ;; είσαι ο ιδανικός ακροατής ,και τυχερή που έμαθες να αφήνεσαι σ'αυτούς τους μαγικούς δρόμους,σκέψου πόσος πολύς κόσμος στερείται αυτή την ευτυχία....
    κάτι τέτοιες "καταβυθίσεις" σ'αυτές τις μουσικές με έκαναν μουσικό ,αλλά να σου πω τον πόνο μου μετά είχα ένα βάσανο όταν τα άκουγα,θα του βγεί το δύσκολο σημείο; θα του φθάσει η αναπνοή; θα είναι καλό το χούρδισμα;;γιατί αυτός ο μαέστρος το κάνει πιο αργά;; και άλλα τέτοια βάσανα του επαγγέλματος...βρε τι τραβάμε κι εμείς οι μουσικοί....χαχα
    Τώρα αρχίζω να ξαναπολαμβάνω σιγά σιγά !!!
    Σε γλυκοφιλώ !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καταπληκτικό!!! Πώς έκανες όλους αυτούς τους συνδυασμούς;; !!!

    Και ανεξάρτητα από τους σχολικούς προβληματισμούς, διαβλέπουμε ευχάριστα, σαφώς έντονη ανοιξιάτικη διάθεση:))

    Και για να πούμε κάτι ευχάριστο λόγω επερχόμενου Σ/Κ, πάλι καλά που δεν παρασύρθηκες να οδηγήσεις και στους ίδιους ρυθμούς και ευτυχώς το χειρόφρενο επιτυχώς τραβήχτηκε τελικά στον χώρο στάθμευσης του σχολείου:)

    Σε φιλώ, καλό Σ/Κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πανδαισία λέξεων, ήχων, εικόνων...να πως μια γνωστή διαδρομή μπορεί να μεταμορφωθεί σε μαγεία...μέχρι την αυλή! Είναι να μη χαμογελάς μετά από αυτό!!! :))

    ΥΓ. Τελικά είσαι ταλεντάρα και στο γράψιμο!
    ΑΦιλάκι τρυφερό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Έντεκα μαζεμένες καλημέρες, κορίτσια!
    Ένας τρόπος εξιλέωσης για την καθυστερημένη απάντηση ;) :):)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ξωτικούλι,
    Με το τιμόνι στα χέρια, σ' ένιωθα στο διπλανό κάθισμα να φωτογραφίζεις τις νότες και να συμμετέχεις...
    Αυτό που λες, ξέρεις, δεν συμβαίνει μόνο με τους μουσικούς, φαντάζομαι. Όταν σε κάτι που αγαπάμε και απολαμβάνουμε υπεισέρχεται η "επαγγελματική" προσέγγιση και το άγχος της τελειότητας, τότε η απόλαυση υποχωρεί. Η βαθιά συγκίνηση βέβαια αποκαθίσταται στην περίπτωση που το τελικό αποτέλεσμα ικανοποιήσει τις προσδοκίες μας. Και τότε... οποία χαρά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αστέρι μου,
    Ανάστροφη ήταν η διαδικασία! Η μουσική ήταν αυτή που μου έφτιαξε τη διάθεση και άρχισα να παρακολουθώ το τι γινόταν και στον ουρανό -το μόνο κομμάτι της φύσης που δεν μπορεί ακόμη να μας κλέψει εξ ολοκλήρου το αστικό μας περιβάλλον.
    Και ναι, έχεις δίκιο! Έφτασα στο σχολείο πριν τελειώσει το μουσικό κομμάτι. Διαφορετικά, η διαδρομή μου αυθόρμητα θα συνεχιζόταν μέχρι τη θάλασσα!
    Και τότε να δεις χαρά τα παιδιά από την ἐκτακτη απουσία της καθηγήτριας! Χρειάστηκε τελικά ν' αρκεστούν στη φάτσα μιας κεφάτης φιλολόγου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μαγισσούλα καλή,
    Εσύ ξέρεις από μάγια! Λίγες μαγικές νότες μού χάρισαν ένα αισιόδοξο ξεκίνημα μιας εργάσιμης μέρας!
    Λίγο το 'χεις αυτό; :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Θα σε δούμε αύριο, Τετάρτη 30 του μήνα, στο @ΡΟΥΦ στην εκδήλωση για τη Φλέρυ Νταντωνάκη; μου είχες πει, θυμάμαι, να σ' ενημερώσω. Ώρα έναρξης: 21.00 Δ/νση: Κων/πόλεως 10, Κεραμεικός (μπροστά απ' τις γραμμές του τραίνου) ΠΡΟΣΟΧΗ: καμία σχέση με το "Τραίνο στο Ρουφ". Ελπίζω να μας τιμήσεις, λοιπόν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αγωνίες εκπαιδευτικού μετά μουσικής!
    Θα τα αφήσει η άνοιξη να καταλάβουν τον υποθετικό λόγο που το σώμα τους και η ψυχή τους τα οδηγεί σε άλλους δρόμους ?Θα διδάξεις τους τοίχους?πως θα τους προκαλέσεις τη προσοχή?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Bosko,
    Φίλοι με στήσανε κανονικά και τελευταία στιγμή εκείνο το βράδυ :(
    Ζητώ συγγνώμη και επιφυλάσσομαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Κένταυρε,
    Οι καθημερινές αγωνίες του εκπαιδευτικού αμβλύνονται όταν ξεκινά καλά η μέρα του και, συχνά, καταφέρνει να γίνεται μεταδοτικός όχι μόνον όσον αφορά τις γνώσεις του αλλά και το κέφι του :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Υπέροχα! Νόμιζα πως ήμουν μαζί...
    Ήθελα να ήμουν μαζί... ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...