Γλώσσα και ζωή

Χρόνος κενός. Μυαλό ακίνητο. Ψυχή άδεια. Χέρια άεργα.
Κι όμως. Διαρκές είναι το παράπονο ότι ο χρόνος δεν φτάνει για να κάνει όσα θέλει. Πάρα πολύ συ­χνά το μυαλό, σαν την ακρίδα, πηδάει από ιδέα σε ιδέα κι από στόχο σε στόχο· καμιά φορά, μάλιστα, προ­χωρεί και σε κατάστρωση σχεδίων. Τις πιο πολλές φορές, βέβαια, είναι η ψυχή που ξεχειλίζει από τον πόνο, τη χαρά, τη μοναξιά, το κέφι, το θυμό, τον ενθουσιασμό, τη συμπόνια, τον έρωτα, την αισιοδοξία και την απόγνωση. Ωστόσο, μόνο σε ακραίες στιγμές τα χέρια εγκαταλείπουν την αεργία τους κι επιχει­ρούν ν’ ανοίξουν διέξοδο σ’ όλα αυτά πιά­νοντας μολύβι και χαρτί. Άλλη μια μορφή υπεκφυγής δηλαδή.
Και μετά; Όλη η ενέργεια εξαντλείται στην προκρούστεια διαδικασία της γλωσσικής απόδοσης. Εντυπώσεις, νο­ήματα, σκέψεις, αισθήματα και συναισθήματα, βιώματα, επιθυμίες και όνειρα, για να γίνουν συ­γκεκριμένα, πετσο­κόβονται ή ξεχειλώνουν προ­σπαθώντας να χωρέσουν σε γλωσσικά σημεία, φτωχά ή μεγαλόσχημα –εκφυλισμένα και ξεφτισμένα, πάντως, από την πολλή χρήση και τη στρέβλωση (ση­μειωτέον: τα “μεταλλαγμένα” είναι ο trendy όρος της εποχής!). Πόσος μάταιος μόχθος καταβάλλεται για να πραγματοποιηθεί ο μετασχηματισμός όλων αυτών σε λέξεις, το μασκάρεμά τους σε εικό­νες (τι άλλο είναι η γραφή; χαρακτική είναι) και ήχους (κουβέντες: ἔπεα πτερόεντα) που εξαπολύονται ως message in a bottle, με την a priori πικρή επί­γνωση ότι το σημασιολογικό τους φορτίο έχει αλλοιωθεί σαν από μούχλα –ουδεμία ευθύνη, επομένως, φέρουν οι πιθανοί και συμπτωματικοί, εδώ που τα λέμε, δέκτες.
Αποτέλεσμα; Επί της ουσίας, κανένα! Γιατί όλα αυτά δεν είναι παρά μία απόπειρα λε­κτικής αναπαραγωγής, και μάλιστα αποτυχημένη. Ένας μηρυκασμός. Μια ελλιπής γλωσσική αναπαρά­σταση του βιωματικού, του θυμοειδούς και του φαντασιακού. Ένα προσωπικό θέατρο σκιών, δηλαδή. Μία ατέρμονη σκιαμαχία που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Εφόσον η γλώσσα λειτουργεί ως πα­ραμορφωτικός καθρέ­φτης, το απότοκο της προσπάθειας δεν μπορεί να αποδώσει ούτε την εσωτερική πραγματι­κότητα, που έχει να κάνει με την αυτόνομη οντότητα, αλλά ούτε και την εξωτερική πραγ­ματικότητα, που ορίζεται από τις σχέσεις με τους άλ­λους, την αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων. Αυτό που, σε τελευταία ανάλυση, κάποιοι ονομάζουν ζωή θέλοντας να τη διακρίνουν από την απλή ύπαρξη.
…Και η ζωή να κυλάει φευγαλέα από την άκρη του ματιού σαν το δάκρυ που δρα­πετεύει ανεπίγνωστα μέσα στον ύπνο· και το πρωί γεννάει το ερώτημα: γιατί είναι υγρό το μα­ξιλάρι;

Γειτονιές ή Κέντρο;

Το άκουσα και το διάβασα αυτές τις καπνισμένες μέρες αρκετές φορές να σχολιάζεται εν συγχύσει. Ότι δηλαδή είναι περισσότερο κατακριτέα η καταστροφή του κέντρου της ελληνικής πρωτεύουσας από τις καταστροφές που είχαν προκαλέσει οι εξεγερμένοι νέοι των βορείων (υποβαθμισμένων) προαστίων του Παρισιού. Δεν το καταλαβαίνω όμως.

Αν οι καταστροφές που έγιναν στο Σύνταγμα ή στην Ακαδημίας ή στη Σκουφά, δεν είχαν γίνει εκεί, αλλά κάπου στο Αιγάλεω ή/και το Χαϊδάρι ή/και την Κυψέλη ή/και το Κερατσίνι ή/και την Πλατεία Κολιάτσου ή/και το Πέραμα, τότε θα ενοχλούσαν λιγότερο;

Ή μήπως θα βόλευαν αυτές οι περιοχές μια εύκολη ερμηνεία του ξεσπάσματος, η οποία θα βασιζόταν μόνο στην οικονομική διαστρωμάτωση; Μήπως επιπλέον εκεί θα μπορούσαν πιο εύκολα να εμπλέξουν, ίσως, και τους μετανάστες; (Είδαμε πόσο εύκολα εστίασαν κάποιοι τις περιγραφές και τις αναλύσεις τους στη συμμετοχή των "αλλοδαπών" στο πλιάτσικο. Καμία αναφορά στην επίσημη "μεταναστευτική" πολιτική που διαμορφώνει και την οικονομική τους εξαθλίωση.)

Ή μήπως θα μπορούσαν σ' εκείνες τις γειτονιές πιο εύκολα να "κουκουλωθούν" (λέξη του συρμού, πια) τα επεισόδια, η ένταση και η έκτασή τους;

Φοβάμαι ότι περισσότερο κυριάρχησε ο φόβος μήπως χαλάσει η τουριστική βιτρίνα μας, η μόστρα μας. Γιατί τότε, αλίμονό μας! Τόσα χρόνια που το εκπαιδευτικό μας σύστημα ετοιμάζει ατελείωτες φουρνιές από ανειδίκευτα γκαρσόνια και καμαριέρες, που άλλα επαγγέλματα ήθελαν να ασκήσουν, θα πάνε χαμένα. Πού θα κρύβουμε τώρα τις στρατιές των ανέργων μας; Και τι θα πουλάμε;

Λίγη σοβαρότητα, παρακαλώ

- "...Να μεταφερθεί το κέντρο του αγώνα στα σχολεία..." (Η ΑΥΓΗ, 11/12/2008)

- "Ψήφο στα 16 προτείνει ο Αλ. Τσίπρας" (Η ΑΥΓΗ, 12/12/2008)

Γιατί τόση επιπολαιότητα, βρε παιδιά; Γιατί μιλάτε με συνθήματα; Είναι τόσο εύκολο αυτό! Άσε που ταιριάζει σε αλλωνών το στόμα και όχι σε μια αριστερά με στιβαρή σκέψη, με ξεκάθαρους στόχους και, κυρίως, αποφασισμένη να κάνει δύσκολες, ακόμη και σκληρές επιλογές για να οδηγηθεί στην προοπτική που οραματίζεται για την κοινωνία.

Πείτε συγκεκριμένα τι εννοείτε. Αναλύστε διεξοδικά και, προ πάντων, τεκμηριώστε με πολιτικά επιχειρήματα επί του πραγματικού τις προτάσεις σας. Τότε μόνο θα πείθουν οι διαμαρτυρίες σας περί στρέβλωσης των απόψεών σας.

- "Η κρίση, το χάος, η έξοδος" (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 12/12/2008)

Ν' αγιάσει το στόμα σου, Λεωνίδα! Τουλάχιστον, όσον αφορά την προσέγγιση και ανάλυση των παραγόντων που διαμόρφωσαν τη σημερινή κατάσταση. Επειδή όμως πιστεύω ότι η ρίζα αυτών των παραγόντων ανιχνεύεται πολύ παλαιότερα (25 χρόνια και βάλε, θα έλεγα), έχω σοβαρότατες επιφυλάξεις για την πρότασή σου με τα περί "συνάντησης με το ΠΑΣΟΚ", έστω και με τους όρους που πολύ προσεκτικά βάζεις. Το πρόσφατο παρελθόν κάθε άλλο παρά αισιοδοξία μού επιτρέπει. Κάθε άλλο παρά αξιόπιστη φαντάζει μια τέτοια πιθανότητα.

Εκρήξεις

Κοιτάω γύρω μου και προσπαθώ να καταλάβω. Έχω ανάγκη να αναλύσω, να ερμηνεύσω, να αιτιολογήσω. Μόνο τότε θα μπορέσω να καταλήξω αν θα δικαιολογήσω κιόλας το τι συμβαίνει. Θέλω να πω ότι η αναζήτηση των αιτίων μιας κατάστασης δεν σημαίνει πάντα ότι θα οδηγήσει και στη δικαίωσή της. Μπορεί ναι. Μπορεί όμως και όχι. Όταν δηλαδή μελετάμε τα αίτια ενός πολέμου ή μιας επανάστασης στο μάθημα της ιστορίας, το κάνουμε για να σχηματίσουμε μια, όσο το δυνατόν, πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το γεγονός με στόχο να συνάγουμε κάποια αξιολογικά συμπεράσματα, που είτε θα καταδικάζουν είτε θα δικαιώνουν τα συμβάντα. Και όλα αυτά με απώτερη επιδίωξη να κάνουμε εκείνες τις επιλογές, οι οποίες θα μας ωθήσουν σε δράση που θα μας φέρει σε καλύτερη μοίρα.

Αυτές τις σκέψεις κάνω κάθε φορά που ακούω την επίκριση-επίθεση "Τους δικαιολογείς λοιπόν!", που διατυπώνεται εναντίον όλων όσοι αυτές τις μέρες προσπαθούν (τολμούν) να μιλήσουν για τα αίτια της νεανικής εξέγερσης.

Άλλοι πάλι ένιωσαν έκπληκτοι από το θυμό που εκδηλώνεται τόσο καταστροφικά τούτες τις φλεγόμενες μέρες στις ελληνικές πόλεις. Μα δεν είναι καθόλου πρωτοφανές το φαινόμενο. Τα μόνα καινούργια χαρακτηριστικά αυτού του καταστροφικού θυμού είναι η έκταση και η ένταση της εκδήλωσής του. Τον έχουμε όμως δει άπειρες φορές να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας μέσα κι έξω από τα γήπεδα. Αλλά τότε κατηγορούμε το ποδόσφαιρο. Μεμονωμένο περιστατικό -συγγνώμη, μεμονωμένες περιπτώσεις, λέμε. Και πάμε παρακάτω. Τον έχουμε δει αυτόν το θυμό σε μικρή ή μεγάλη συχνότητα να εκδηλώνεται μέσα στα σχολικά κτήρια στους λερωμένους τοίχους, στις ξεχαρβαλωμένες καρέκλες, στους ξηλωμένους διακόπτες. Πόσοι όμως από μας προσπαθήσαμε να κατανοήσουμε τα συνθήματα στους τοίχους; Πόσοι θελήσαμε να δεχτούμε τα μηνύματά τους; Ωστόσο αυτά κραύγαζαν:

Τα κάγκελα μας πνίγουν!

Η διδακτέα ύλη μάς φιμώνει!

Οι εξετάσεις πυροβολούν τη σκέψη μας!

Το σχολείο σκοτώνει τη νιότη μας!

Η κοινωνία όμως ή, μάλλον, η "συντεταγμένη πολιτεία" χαμπάρι δεν παίρνει. Όντως τα αυτιά της έχουν τοίχους. Και τώρα παριστάνει την κατάπληκτη.

Έχουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που έχει βαλθεί να παράγει άβουλα και πειθήνια όντα, μελλοντικούς υπηκόους -όχι σκεπτόμενους πολίτες. Όσα παιδιά δεν μπορούν ή δεν θέλουν να προσαρμοστούν στις νόρμες του, το σύστημα τα εξοβελίζει. Και μετά έρχεται να κάνει τον τιμητή, όταν η νεολαία αντιδρά εκρηκτικά και ανεξέλεγκτα. Την κατηγορεί ότι στρέφει τον καταστροφικό θυμό της τυφλά και άκριτα επί δικαίων και αδίκων. Βλέπεις, το εκπαιδευτικό μας σύστημα παρέχει παιδεία που καλλιεργεί τον ορθολογισμό και την κρίση, τη δικαιοσύνη και την αξιοκρατία, την αλληλεγγύη και τον αλληλοσεβασμό!!! Γι' αυτό και δικαιούται, βρε αδελφέ, να απαιτεί από τα παιδιά να επιδεικνύουν ανά πάσα στιγμή αυτές τις αρετές!

Και γύρω-τριγύρω, τι; Μια κοινωνία που καταπίνει, χωρίς χωνευτικό, αυτά που την ταΐζουν: υποκλοπές, κουμπάρους, αποδυνάμωση και διάλυση ανεξάρτητων αρχών, Χριστόδουλους, Siemens, ιδιωτικοποιήσεις, περιφερόμενα DVD, δημοσιογραφίσκους και Δημοσιογράφους, ανεργία και ξετιναγμένα ασφαλιστικά ταμεία, "ζαρντινιέρες" και ενόχους με "πράσινα παπούτσια", βασανισμούς μεταναστών από όργανα της "τάξης", εκπαιδευτικές "μεταρρυθμίσεις", off shore εταιρείες, Βατοπέδια... Ε, πότε πια θα σκάσει;

Όμορφος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος!

ΥΓ: Πάντως ο βολικός αποδιοπομπαίος τράγος βρέθηκε: ο ΣΥΡΙΖΑ !

Βολεύει τη ΝΔ, γιατί μόνο από εκείνη την πλευρά υφίσταται την όποια αντιπολίτευση.

Βολεύει το ΠΑΣΟΚ, γιατί έτσι συσπειρώνει ξανά τους φοβικούς νοικοκυραίους του.

Βολεύει το ΚΚΕ, γιατί έτσι μπορεί να κρύψει την αδυναμία του να αναλύσει τη σύγχρονη πραγματικότητα και να παραμείνει πιστό στον κομματικό καθωσπρεπισμό του.

Βολεύει το ΛΑΟΣ γενικά, αλλά και ειδικά για να μπορεί με πιο ευλογοφανή τρόπο να καλύπτει τη δράση των χρυσαυγιτών.

Ένα Σαββατόβραδο

Αχ βαθύπονο, πολύφωνο
Λουλούδι μισάνοιχτο
Εκτελέστηκες
Ξενάκι στην πόλη σου
Ηλικίας δεκαπέντε χρονώ
Σερπετά σε στρίμωξαν

Γόε κάθε μάνας
Ρυάκι κόκκινο έγινες
Ηθικοί αυτουργοί πολλοί
Γυρολόγοι σε τραβολογούν
Ορφάνια της μάνας σου
Ρημαγμένο αύριο
Όνειρο ακυρωμένο
Πυροβολημένη ομορφιά
Ουρλιαχτό της γενιάς σου
Υλακές λύκων παντού
Λέξεις κενές
Οιμωγή του μέλλοντός μας
Σιγή

Καρφωμένες κραυγές

Με τα χείλη σφιγμένα κάρφωσε το βλέμμα στον αδειανό τοίχο. Είχε ξεκρεμάσει τις φωτογραφίες και τα κάδρα πριν οκτώ χρόνια, όταν είχε βάψει το δωμάτιο, και από τότε δεν αξιώθηκε να πιάσει σφυρί στο χέρι.

Τα μάτια παρέμειναν να κοιτάνε τον κιτρινισμένο ξανά από τα τσιγάρα τοίχο. Δεν ήταν απλανή. Έψαχναν μεθοδικά κι επίμονα, απεγνωσμένα σχεδόν, να βρουν το ακριβές σημείο, το αμυδρό εκείνο ίχνος από το καρφί που συγκρατούσε την ασπρόμαυρη κυρτωμένη Κραυγή. Η εκκωφαντική σιωπή της γέμιζε ακόμα το χώρο. Την ένιωθε πηχτή, υγρή, βαθύφωνη πάνω στο δέρμα. Δεν ήταν στριγκλιά, αλλά κραυγή, πραγματική κραυγή, ατελείωτη κραυγή. Γύρευε να χωθεί μέσα στο σκοτεινό τεράστιο στόμα που όλο και μεγάλωνε, όλο και βάθαινε κάθε που το κοιτούσε. Ένα στόμα που δεν άρθρωνε, αλλά που ξέρναγε απελπισία και, σε αντίστροφη δίνη, κατάπινε το απόλυτο κενό. Ἠθελε να ξαναβυθιστεί στο βάραθρο του άηχου λάρυγγα αναζητώντας το άπειρο της αβύσσου σαν τον ξενιτεμένο που με αγωνία ψάχνει τη συγγενική αγκαλιά στο έρημο λιμάνι.

Όταν η καύτρα του τσιγάρου χάιδεψε με τη φλόγα της τα δάχτυλα, τινάχτηκε. Σηκώθηκε, άνοιξε το ντουλάπι κι έβγαλε το κουτί με τα εργαλεία. Πήρε το σφυρί κι άρχισε να καρφώνει. Τώρα πια υπήρχε ξανά χρώμα. Κόκκινο. Πηχτό. Υγρό. Βουβό.

Απονομή "δικαιοσύνης"

Ιράν. Θάνατος του συζύγου. Ο εραστής καταδικάζεται για το φόνο σε δεκαπενταετή φυλάκιση και σε 100 μαστιγώσεις για την "παράνομη σχέση" του. Η σύζυγος καταδικάζεται σε θάνατο για τη συνέργεια στο φόνο και σε θάνατο με δημόσιο λιθοβολισμό για τη "μοιχεία" της.

Δεν παραγνωρίζω καθόλου τον παράγοντα των πολιτισμικών διαφορών. Στέκομαι όμως περισσότερο στη βαρβαρότητα της θανατικής ποινής και, κατά παραχώρηση αλλά όχι και κατά δεύτερο λόγο, στη στυγερότητα και τη βαναυσότητα του τρόπου επιβολής της θανατικής ποινής (λιθοβολισμός). Πώς μπορούν να μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά η ζωή από τη μία και η "τιμή" από την άλλη; Τι είδους ανθρώπινη σύλληψη μπορεί να θεωρηθεί αυτός ο αδιανόητα βασανιστικός θάνατος, τον οποίο καλούνται πολλοί να διαπράξουν;

Για την έμφυλη ανισότητα στην απονομή της "δικαιοσύνης" είναι μάλλον πρώιμο να γίνει οποιοδήποτε σχόλιο σε τέτοιες περιστάσεις. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη να διανύσουμε μέχρι να γίνουμε άνθρωποι.

Αιτία θανάτου: τα ψώνια

Η "Μαύρη Παρασκευή", που ακολουθεί τη γιορτή της Ημέρας των Ευχαριστιών, είναι η μέρα κατά την οποία παραδοσιακά αρχίζουν στις ΗΠΑ οι χριστουγεννιάτικες αγορές και τα καταστήματα συνηθίζουν να ξεκινούν με μεγάλες προσφορές. Σ' ένα πολυκατάστημα γνωστότατης αλυσίδας, το πλήθος που όρμησε στο πρώτο πρωινό άνοιγμα της πόρτας ποδοπάτησε και προκάλεσε το θανάσιμο τραυματισμό του υπαλλήλου, που είχε την ατυχία να ανοίξει αυτή την πόρτα, αλλά και τον τραυματισμό τεσσάρων τουλάχιστον άλλων ανθρώπων, μεταξύ των οποίων και μιας εγκύου που μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.

Όταν έγινε γνωστό το τραγικό συμβάν, πάρα πολλοί ήταν οι πελάτες που αρνήθηκαν να σταματήσουν τα ψώνια τους προβάλλοντας ως επιχείρημα την πολύωρη αναμονή τους μέχρι την έναρξη της λειτουργίας του καταστήματος.

Δεν ήταν πλήθος λιμοκτονούντων που συνωστίζονταν για ένα καρβέλι ψωμί. Δεν ήταν πλήθος αγωνιστών για την ελευθερία. Δεν ήταν πλήθος διαμαρτυρομένων για την αδικία.

Ήταν πλήθος - όχλος ανυπόμονων καταναλωτών!

Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η αλλοτριωτική δύναμη του οικονομικού μας συστήματος; Σε ποιο χειρότερο βαθμό απανθρωποποίησης θα καταπέσουμε;

Οι ταμπάκοι, οι πίθηκοι και το καινούργιο

Με τη φράση "Κάθε νεωτερισμός ήταν ξιπασμός" περιγράφει ο Δημήτρης Χατζής τη νοοτροπία των μελών της συντεχνίας των ταμπάκων (= βυρσοδεψών) στο διήγημά του "Ο Σιούλας ο ταμπάκος" από την περίφημη συλλογή του Το τέλος της μικρής μας πόλης. Στο διήγημα μάλιστα οι ταμπάκοι προγκάρουν άγρια αυτόν που τόλμησε να βγει παραέξω και να τους μεταφέρει όσα θαυμαστά γνώρισε εκεί.

Αντιγράφω από τη στήλη του Διον. Γουσέτη "Αχάριστος φωνή" της εφημερίδας ΑΥΓΗ κάποιου Σαββάτου:

"Η ΤΑΞΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ * Μία ομάδα επιστημόνων τοποθέτησε 5 πιθήκους σε ένα κλουβί και στη μέση έβαλε μία σκάλα με μερικές μπανάνες στην κορυφή. Κάθε φορά που ένας πίθηκος ανέβαινε στη σκάλα, οι επιστήμονες κατέβρεχαν τους υπόλοιπους πιθήκους με παγωμένο νερό. Μετά από λίγο, κάθε φορά που ένας πίθηκος ανέβαινε στη σκάλα, οι υπόλοιποι ορμούσαν και τον ξυλοκοπούσαν. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, κανένας πίθηκος δεν ανέβαινε πια στη σκάλα παρά τον έντονο πειρασμό.

Τότε οι επιστήμονες αποφάσισαν να αντικαταστήσουν τον έναν από τους πιθήκους. Το πρώτο πράγμα που έκανε αυτός ο νέος πίθηκος ήταν να ανέβει στη σκάλα. Αμέσως οι υπόλοιποι τον ξυλοκόπησαν. Μετά από μερικά ξυλοκοπήματα, ο νεοφερμένος έμαθε να μην ανεβαίνει στη σκάλα παρότι δεν ήξερε γιατί. Στη συνέχεια αντικαταστάθηκε και 2ος πίθηκος και συνέβη το ίδιο, όπου ο πρώτος πίθηκος συμμετείχε στο ξυλοκόπημα του δεύτερου. Άλλαξε και τρίτος πίθηκος και συνέβη το ίδιο. Ήρθε και 4ος και το ξυλοκόπημα συνεχίστηκε και τέλος αντικαταστάθηκε και ο 5ος. Αυτό που είχε απομείνει, ήταν μια ομάδα πιθήκων που, παρότι δεν είχαν δεχτεί ποτέ παγωμένο νερό, συνέχισε να ξυλοκοπά όποιον πίθηκο επιχειρούσε να ανέβει στη σκάλα.

Το πείραμα δίνει μιαν απάντηση στο ερώτημα γιατί συνεχίζουμε να κάνουμε τα πράγματα με τον τρόπο που τα κάνουμε, αν και υπάρχει και άλλος τρόπος, πιθανόν καλύτερος. Αν, δηλαδή, μπορούσε κάποιος να ρωτήσει τους πιθήκους γιατί ξυλοκοπούσαν όποιον προσπαθούσε να ανέβει, είναι φανερό ότι θα ελάμβανε μια από τις εξής απαντήσεις:

`Δεν ξέρω, αλλά έτσι γίνονται τα πράγματα εδώ` ή `αυτή είναι η τάξη των πραγμάτων` ή `είναι η παράδοσή μας από πάππου προς πάππου` ή `έτσι τα βρήκαμε από τους γονιούς μας, δε θα μας τ' αλλάξεις εσύ τώρα` κ.λπ."

Κοιτάω γύρω μου. Στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την καθαριότητα των δημόσιων χώρων και το φυσικό περιβάλλον βλέπω ταμπάκικες αντιλήψεις, στα γρανάζια του δημόσιου μηχανισμού βλέπω γαντζωμένους πιθήκους να αιωρούνται μακριά από τις μπανάνες. Στις σχολικές αίθουσες κυριαρχούν οι ταμπάκοι, στα συνδικάτα βασιλεύουν οι πίθηκοι. Παντού ταμπάκοι και πίθηκοι! Σε μεγάλους αριθμούς.

Ξαναγυρνάω στο διήγημα του Δ. Χατζή. Εκεί οι ταμπάκοι κάποια στιγμή υποχρεώνονται υπό την πίεση της ίδιας της ζωής να ανοιχτούν σε νέους δρόμους και να υιοθετήσουν καινούργιες συμπεριφορές. Ήταν πλέον θέμα επιβίωσης γι' αυτούς.

Εμείς για πόσον καιρό ακόμη θα λειτουργούμε στις βασικές, τις ζωτικές μας επιλογές σαν τους πιθήκους του πειράματος;

Γυναικεία ψήφος

Μία από τις βασικότερες επιδιώξεις του φεμινιστικού κινήματος ήταν από παλιά η προώθηση γυναικών στα διάφορα κέντρα λήψης αποφάσεων. Στόχος δεν ήταν μόνο η διεύρυνση της ισότιμης συμμετοχής των γυναικών στη δημόσια σφαίρα, αλλά και -κυρίως- η ουσιαστική συνεισφορά της γυναικείας εμπειρίας. Επομένως, για να προκύψουν τα αναμενόμενα θετικά αποτελέσματα, πάντα απαραίτητη και αναγκαία προϋπόθεση ήταν ότι αυτό θα έφερνε τη γυναικεία προσέγγιση στην αντιμετώπιση των κοινών.

Δυστυχώς, είναι πολλά τα παραδείγματα στη διεθνή ιστορία (Γκόλντα Μέιρ, Ίντιρα Γκάντι, Μάργκαρετ Θάτσερ, Μάντλιν Ολμπράιτ, Κοντολίζα Ράις) που χαιρετίστηκαν μεν σαν νίκες στον αγώνα των γυναικών για συμμετοχή στα δημόσια πράγματα, στην πραγματικότητα όμως επρόκειτο για φορείς της ανδρικής πολιτικής αντίληψης "με φουστάνια".

Είναι γεγονός ότι οι εκλογικοί μηχανισμοί ανά τον κόσμο παίρνουν πια πολύ σοβαρά υπόψη την ψήφο των γυναικών, στους υπολογισμούς που κάνουν για τις κατηγορίες του εκλογικού σώματος στις οποίες απευθύνονται (target groups) και τις οποίες προσπαθούν να κερδίσουν. Η υποψήφια αντιπρόεδρος των ρεπουμπλικανών στις Ηνωμένες Πολιτείες προσφέρεται ως υπόθεση εργασίας προς διερεύνηση.

Μια τέτοια υποψηφιότητα πόσο προωθεί τη γυναικεία οπτική; Μια οπτική που είναι κατά του πολέμου, γιατί γνωρίζει καλύτερα τις συνέπειές του. Μια οπτική που είναι υπέρ της δικαιοσύνης και της ισότητας, γιατί βίωσε επί αιώνες τη στέρησή τους. Μια οπτική που υποστηρίζει την ελεύθερη αυτοδιάθεση ατόμων και λαών, γιατί ξέρει πολύ καλά τον αγώνα για επιβίωση σε περιβάλλον ανελευθερίας.

Τέτοιες υποψηφιότητες επιχειρούν να κολακεύσουν τις γυναίκες ψηφοφόρους. Ωστόσο στην πραγματικότητα υποτιμούν απροκάλυπτα την πολιτική νοημοσύνη τους.

Κυρίως όμως είναι επικίνδυνες!

Άνθρωποι του "ναι" - Άνθρωποι του "όχι"

Πώς μπορείς να γελάσεις με καταστάσεις, δράσεις και αντιδράσεις, σε σκηνές που δεν γελοιοποιούν την ανθρώπινη ύπαρξη;

Η τελευταία ταινία του Mike Leigh, Happy-Go-Lucky (ελληνική απόδοση του τίτλου: Τυχερή κι ευτυχισμένη), μας χαρίζει μια τέτοια ευκαιρία. Το βασικό πρόσωπο, η Poppy, με εξαιρετική άνεση δοσμένο από τη χαρισματική Sally Hawkins, αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της καθημερινότητας γελώντας ανυποχώρητα χωρίς να ξεπέφτει ούτε στιγμή στην ευκολία του χαζοχαρούμενου ανθρώπου. Σ' όλες τις σχέσεις της, προσωπικές, συγγενικές, φιλικές, συναδελφικές, λειτουργεί με γνώμονα την ευαισθησία, την τρυφερότητα, την κατανόηση και το ακατάλυτο χιούμορ, που ποτέ όμως δεν στρέφεται κατά προσώπων. Είναι άνθρωπος που νοιάζεται για τα προβλήματα των άλλων -ακόμη κι αν είναι άγνωστοι με τους οποίους περιστασιακά έρχεται σ' επαφή- και που δεν μένει αδρανής απέναντι σ' αυτά. Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι είναι δασκάλα. Αρνείται να αποδεχθεί και να υποκύψει στην ασχήμια και την κακία και προσπαθεί με το γέλιο της να γιατρέψει τα αίτιά τους.

Μια ταινία κατάφασης στη ζωή. Μια ταινία αντίστασης στη μιζέρια!

Ποιος παρανομεί;

Μέχρι τώρα ξέραμε ότι κάθε προϊόν που αγοράζουμε και κάθε υπηρεσία που χρησιμοποιούμε έχουν και το αντίτιμό τους, εκτός αν είναι δημόσιο αγαθό που παρέχεται δωρεάν, επειδή το κόστος παραγωγής του καλύπτεται από τη φορολογία των πολιτών. Σ' αυτό το πλαίσιο χαρακτηρίζουμε "παράνομο" όποιον αρνείται ή αποφεύγει να πληρώσει την απόκτηση ενός προϊόντος ή τη χρήση μιας υπηρεσίας.

Πώς όμως πρέπει να χαρακτηρίσουμε αυτόν που απαιτεί αντίτιμο (και μάλιστα υψηλό) για υπηρεσία που οφθαλμοφανώς και αποδεδειγμένα δεν παρέχει, εκμεταλλευόμενος την άγνοια του καταναλωτή σχετικά με τα δικαιώματά του;

Το ερώτημα αφορά τα διόδια της εθνικής (;) οδού Αθήνας - Πάτρας.

Αντιδρούμε; Πώς;

Διεκδικούμε; Πώς;

Έχω την αίσθηση ότι οι υπεύθυνοι κατασκευαστές αυτού του δρόμου -και απαιτούντες το αντίτιμο αυτών των διοδίων- δεν έχουν μόνο την οικονομική υποχρέωση επιστροφής αυτών των εισπράξεων. Αντίθετα, έχουν και την ηθική (αν όχι και την ποινική) ευθύνη για τους ουκ ολίγους τραυματισμούς και θανάτους που μετράει κάθε τόσο η κοινωνία μας σ' αυτή την καρμανιόλα που ονομάζουν εθνική οδό!

Συνθήματα

Διάβασα σε τοίχο σχολείου: "Ο Χριστός δίδαξε και πέθανε. Οι καθηγητές τι περιμένουν;"

Έχει χιούμορ; Ναι! Είναι εύστοχο; Ναι! Ακόμη κι από την πλευρά του δασκάλου ή του καθηγητή που το διαβάζει, χαμογελάει πικρά και ματώνει. Ματώνει γιατί ξέρει πολύ καλά από πού πηγάζει το συναίσθημα που γέννησε το σύνθημα.

Ὀπως ματώνει κάθε φορά που ένα παιδί στην τάξη χασμουριέται γιατί βαριέται. Όπως ματώνει κάθε φορά που βλέπει μέσα στην τάξη απλανή βλέμματα και μηχανικά παπαγαλάκια, αντί ζωντανούς εφήβους που ρωτούν κι αμφισβητούν. Όπως ματώνει κάθε φορά που πρέπει να βαθμολογήσει τα παιδιά σε μια διδακτέα ύλη και μ' έναν τρόπο που κάποιοι -πολύ μακριά από τις σχολικές αίθουσες- ορίζουν. Όπως ματώνει κάθε φορά που βλέπει στην τάξη την άδεια θέση που αφήνει πίσω του το παιδί που πρέπει να δουλέψει ή το παιδί που απογοητεύεται και παραιτείται αποδεχόμενο την πρώτη του ετικέτα της αποτυχίας και της απόρριψης. Όπως ματώνει κάθε φορά που παραπέμπεται από τους Άννες στους Καϊάφες για να βρει λύση στα σχολικά προβλήματα. Όπως ματώνει κάθε φορά που βλέπει τους Πόντιους Πιλάτους να πλένουν τα χέρια τους, όταν τους ζητάει περισσότερα, ακόμη κι αυτονόητα, μέσα για την παιδεία (δεῖ δή χρημάτων..., λένε). Όπως ματώνει κάθε φορά που δεν προλαβαίνει να μιλήσει με τα παιδιά, γιατί πρέπει να διεκπεραιώσει τα γραφειοκρατικά του καθήκοντα (η τεχνολογία μπήκε στη διοίκηση του ελληνικού σχολείου ως επιπρόσθετο καθήκον των εκπαιδευτικών και όχι για να τους ανακουφίσει από τον όγκο των γραφειοκρατικών διαδικασιών: όλα όσα γίνονταν παλιότερα χειρογράφως, τώρα γίνονται και ηλεκτρονικώς!!!).

Ο δάσκαλος και ο καθηγητής του ελληνικού σχολείου δέχεται καθημερινά ένα καρφί στις παλάμες του, μία λόγχη στα πλευρά του. Και ματώνει. Μόνο που το αίμα που στάζει δεν φαίνεται, γιατί κρύβει τα πλήγματα και τις πληγές του.

Και η κοινωνία γύρω του φωνάζει: Σταύρωσον! Σταύρωσον!

Πρόλογοι

Ένας υπάλληλος παραπονιέται για το χαμηλό επίπεδο των επιμορφώσεων που έχει παρακολουθήσει και ξεκινάει να αφηγηθεί ένα παράδειγμα:

- Μπαίνει, που λέτε, στην αίθουσα μια κοπελιά. Θα 'ταν δε θα 'ταν 26-27 Μαΐων. Φορούσε τη φούστα μέχρι εδώ. Καθόμουν στα πρώτα θρανία, οπότε καταλαβαίνετε... Μα πού πας, κοπέλα μου; Απευθύνεσαι σε σοβαρούς ανθρώπους...

Ερωτήσεις φιλολόγου:

1) Πόσο η εισαγωγή του εν λόγω υπαλλήλου ανταποκρίνεται στο αίτημα "ο πρόλογος πρέπει να σχετίζεται με το κύριο θέμα και να κατατοπίζει για τα όσα θα ακολουθήσουν";

2) Πόσο ισοδύναμος με τον προηγούμενο θα ήταν ένας αντεστραμμένος από άλλα χείλη πρόλογος με τη μορφή "Μπαίνει, που λέτε, στην αίθουσα ένας πιτσιρικάς. Θα 'ταν δε θα 'ταν 26-27 χρονώ. Φορούσε τζιν και πολύχρωμο μπλουζάκι...";

Ας μείνει ασχολίαστη η ιδιότητα του υπαλλήλου ως εκπαιδευτικού.

Κατά τα άλλα -περί ισότητος, δηλαδή-, σπεύδει ο επί της Δικαιοσύνης υπουργός να αλλάξει διατάξεις του οικογενειακού δικαίου, μεταξύ των οποίων και αυτή που αφορά το επώνυμο της συζύγου. Όλοι πράττουν το κατά δύναμιν ώστε να προχωρήσει η κοινωνία μας ολοταχώς προς τα ...πίσω.

Γυναικείες φωνές βοῶσαι ἐν τῆ ἐρήμῳ!

Εκπαίδευση και ηθική

Στα ψιλά γράμματα των περισσότερων κυβερνητικών ΜΜΕ πέρασε η εξάμηνη καταδίκη με αναστολή του Περιφερειακού Διευθυντή Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Κρήτης. Και τα υπόλοιπα μἐσα όμως γρήγορα την προσπέρασαν, καθώς περισσότερο πουλάει το ηχηρότερο όνομα του "άτυπου" πρωθυπουργικού συμβούλου. Οι εκπαιδευτικοί του νομού Ηρακλείου εξέδωσαν ανακοινώσεις, αλλά πρέπει να ψάξει κανείς αρκετά για να τις βρει.

Ενώ όμως τον "σύμβουλο" τον απομάκρυναν από τα καθήκοντά του, ο Περιφερειακός Διευθυντής παραιτήθηκε μόνος του δύο (2) μέρες αργότερα για "λόγους ευθιξίας".

Πολλά τα ερωτήματα που προκύπτουν: Γιατί, ενώ άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι τίθενται αμέσως σε διαθεσιμότητα όταν εκκρεμεί σε βάρος τους ποινική υπόθεση, ο συγκεκριμένος παρέμεινε ανενόχλητος στη θέση του; Γιατί δεν υπήρξε καμιά υπηρεσιακή κίνηση εκ μέρους του ΥΠΕΠΘ, έστω και μετά την καταδίκη του εν λόγω υπαλλήλου; Αρκεί το ότι ο υπουργός Παιδείας έκανε αποδεκτή την παραίτησή του;

Αυτονόητο σε μια δημοκρατία είναι το τεκμήριο της αθωότητας. Εξίσου αυτονόητη, ωστόσο, είναι και η ισονομία και η απαίτηση των πολιτών να αντιμετωπίζονται όλοι με τα ίδια μέτρα και σταθμά.

Ακολουθούν και άλλα ερωτήματα: Ποια "ευθιξία" μπορεί να επικαλεστεί κάποιος, όταν το δικαστήριο τον έχει κρίνει ένοχο; Ποια συνέχεια και τίνος αγώνα ακριβώς υπόσχεται αυτό το άτομο;

Τέλος: Πώς τεκμηριώνεται το επικοινωνιακότατο (αλλά χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, φαίνεται) σύνθημα του υπουργού Παιδείας "γιατί όλα είναι θέμα παιδείας¨;

Εγώ, πάντως, τις απαντήσεις τις φοβάμαι πολύ. Φοβάμαι, όπως έλεγε και ο Μ. Αναγνωστάκης το 1973:

Φοβάμαι

τους ανθρώπους που εφτά χρόνια

έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

και μια ωραία πρωία -μεσούντος κάποιου Ιουλίου-

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας...

...Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

Λιγότερο ξένος

Σ' ένα χωριό της Αιγύπτου στα μέσα της δεκαετίας του '30 ο δεκάχρονος Γιώργος, γιος πολύτεκνου ράφτη, είναι στενοχωρημένος. Ο τσαγκάρης της γειτονιάς τον βλέπει και τον ρωτά τι του συμβαίνει.

- Εγώ θέλω το απόγευμα να παίζω μπάλα, αλλά ο μπαμπάς μου θέλει να με στείλει να μάθω αγγλικά.

Η ελληνική κοινότητα είχε εξασφαλίσει με έξοδά της έναν δάσκαλο της αγγλικής για τα παιδιά του χωριού. Ο τσαγκάρης χαμογέλασε στον μικρό και του ανακάτωσε χαϊδευτικά τα μαλλιά.

- Άκουσέ με τώρα σ' αυτό που θα σου πω. Όσο περισσότερες γλώσσες μάθεις, τόσο λιγότερο ξένος θα νιώθεις, όπου και να βρεθείς στη ζωή σου.

Ο μικρός μεγάλωσε. Μιλούσε πια, εκτός από τη δική του γλώσσα, αγγλικά, γαλλικά και, βέβαια, αραβικά. Η γυναίκα που παντρεύτηκε, Ελληνίδα κι αυτή, μιλούσε τα γερμανικά σαν μητρική γλώσσα, τα αγγλικά και τα γαλλικά και χειριζόταν ικανοποιητικά τα αραβικά.

Η λέξη "παγκοσμιοποίηση" δεν είχε ακόμα γεννηθεί.

Γιατί, ε; Γιατί;

Η Α. σήκωσε τα μάτια από το βιβλίο της, καθώς το κινητό της Μ. χτύπησε για τρίτη φορά μέσα στην τελευταία μισή ώρα. Πήρε από το τραπεζάκι δίπλα της την κούπα και κατέβασε μια γουλιά καφέ που είχε αρχίσει να κρυώνει. Άφησε για λίγο το βλέμμα της να ταξιδέψει στη γεμάτη ακόμη παραλία κάτω από το μπαλκόνι τους. Μετά σηκώθηκε, πήρε την πετσέτα της θάλασσας που είχε στεγνώσει και μπήκε στο δωμάτιο σαν να έψαχνε κάτι. Πιο πολύ ήθελε ν' απομακρυνθεί από τον ήχο μιας ακόμη συζήτησης που μόνο ασύνδετα θραύσματά της άκουγε. Η Μ. όμως συνήθιζε να πηγαινοέρχεται όταν μιλούσε στο τηλέφωνο κι έτσι σε λίγο μπήκε κι εκείνη στο δωμάτιο συνεχίζοντας τη συνομιλία της. Η Α. κοίταξε απελπισμένη το ταβάνι και ξαναβγήκε στο μικρό μπαλκονάκι. Στο βάθος του ορίζοντα ο ήλιος κατακόκκινος πλησίαζε πια να φιλήσει τη θάλασσα. Πήρε το βιβλίο της κι επιχείρησε να ξαναβυθιστεί στν κόσμο του. Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Η φωνή της Μ. από μέσα μια δυνάμωνε και μια χαμήλωνε σαν να 'παιζε κάποιο παιδί με το κουμπί του ραδιοφώνου. Η Α. παραιτήθηκε από την πιθανότητα να συνεχίσει το διάβασμα. Σηκώθηκε, πήρε το μικρό της σημειωματάριο, έψαξε για το στιλό της και τράβηξε την καρέκλα της πιο κοντά στο τραπεζάκι. Έμεινε με το χέρι μετέωρο να κοιτάζει με απλανές βλέμμα την άδεια σελίδα. Ήταν το τελευταίο φύλλο που είχε μείνει λευκό στο μπλοκάκι της και είχαν έρθει στο νησί μόλις πριν από πέντε μέρες. Από το δωμάτιο η φωνή της Μ. ξαναδυνάμωσε.

- Γιατί μιλάει τόσο πολύ; αναρωτήθηκε η Α.

- Εσύ γιατί γράφεις; την κορόιδεψε ένα διαολάκι μέσα της.

Παιδεία και νέες τεχνολογίες

Ένα πολύ σοβαρό θέμα, που σηκώνει πολλή συζήτηση, παρουσιάζει το Πειραματικό με μια εμπεριστατωμένη πρώτη προσέγγιση στην πρώτη του ανάρτηση.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκαλεί η παράγραφος που αναφέρεται στην εγγραμματοσύνη και συσχετίζει τους ρόλους της γραφής και του η/υ. Αντιγράφω από την καλή συνάδελφο: "Ο Ong σκιαγραφώντας τις απαρχές της εγγραματοσύνης (literacy) χαρακτηρίζει τη γραφή ως την «τεχνολογία που έδωσε μορφή και δύναμη στη νοητική δραστηριότητα του σύγχρονου ανθρώπου». Σήμερα στην κοινωνία της πληροφορίας ο υπολογιστής όχι μόνο ως μέσο πληροφόρησης και επικοινωνίας αλλά κυρίως ως δυναμικό νοητικό εργαλείο (Ραρert, S., 1991) διεκδικεί έναν ανάλογο ρόλο στη διαδικασία κατάκτησης της γνώσης και επιδιώκει να εισαχθεί στην εκπαίδευση αξιοποιώντας αυτά τα χαρακτηριστικά του. Θα τα καταφέρει;" (Η υπογράμμιση δική μου)

Και επαναλαμβάνω το ερώτημα: Θα τα καταφέρει;

Σιωπές

Υπάρχει η σιωπή η αιδήμων. Είναι η σιωπή αυτού που γνωρίζει ότι έσφαλε και οφείλει να το αναγνωρίσει. Υπάρχει η σιωπή της άγνοιας. Είναι η σιωπή αυτού που δεν έχει τίποτε να πει και την επιλέγει από την άνευ περιεχομένου φλυαρία (ἤ κρεῖττον τῆς σιγῆς λέγε ἤ σίγα). Υπάρχει η σιωπή της ανημπόριας. Είναι η σιωπή αυτού που αδυνατεί να εκφράσει τον πόνο και την απόγνωση, το θυμό που τον πλημμυρίζει ή την αγάπη που τον ξεπερνά. Υπάρχουν πολλές σιωπές.

Υπάρχει όμως και μια σιωπή, που μόνο το επίθετο αισχρός της ταιριάζει. Είναι η σιωπή που φέρνει ντροπή σ' όποιον παγιδεύεται στα πλοκάμια της. Είναι η σιωπή που τηρείται από συνήθεια, που πηγάζει από την αδιαφορία, που γεννιέται, καμιά φορά, από το φόβο.

Τελευταία σιωπούμε πολύ. Έχουμε σταματήσει να διαμαρτυρόμαστε. Έχουμε συνηθίσει ν' ανεχόμαστε οποιαδήποτε αυθαιρεσία χωρίς ν' αντιδρούμε. Δεχόμαστε να μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα και δεν ανοίγουμε καν το στόμα μας. Αγγίζουμε το έσχατο σημείο της υποταγής, της αλλοτρίωσης και, το κυριότερο, του εκμαυλισμού.

Όλα αυτά με αφορμή κάποια επιμόρφωση που έχει ως ρητό στόχο το x, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του περιεχομένου της ασχολείται με το y. Ανεξάρτητα από το πόσο χρήσιμο ή ελκυστικό μπορεί να είναι το y, θεωρώ ότι με εξαπατούν, όταν με καλούν να εκδηλώσω ενδιαφέρον για επιμόρφωση στο x, αλλά μου "σερβίρουν" από το παράθυρο το y. Αν ήθελα ή θεωρούσα ότι χρειάζομαι το y, αυτό και θα ζητούσα. Με ρώτησαν αν ενδιαφέρομαι για ψυγείο και, όταν απάντησα καταφατικά, μου πρόσφεραν καταψύκτη!

Το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι ότι υπήρχε αδυναμία να προσφερθεί επαρκής και πρακτικά ουσιαστική επιμόρφωση στο x. Για ν' απορροφηθούν, λοιπόν, τα εξασφαλισμένα από την Ε.Ε. κονδύλια, παρέχεται επιμόρφωση με αντικείμενο y στο τετράγωνο με ολίγο x, σαν αλατοπίπερο.

Πρέπει να το δεχτώ; Πρέπει να αλλοτριωθώ από τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου, από τα δικαιώματά μου; Πρέπει να υποκύψω στη διαδικασία εκμαυλισμού μου, κατά την οποία μια προσφερόμενη πιστοποίηση εξαγοράζει τη σιωπή μου;

Υπάρχουν πολλά είδη σιωπής. Η (συν)ένοχη σιωπή είναι από τις χειρότερες, γιατί εκβιάζεται από μια στρεβλή εφαρμογή του "ὁ ἀναμάρτητος τόν λίθον βαλέτω".

(Λοξά) βλέμματα

Μέσα στη ζέστη και την υγρασία της αποψινής βραδιάς, κάποια στιγμή το βλέμμα μου προσπάθησε να δραπετεύσει προς τα πάνω κι αναζήτησε λίγο ουρανό. Σκόνταψε όμως στη μουντάδα του. Η σκέψη μου το ακολούθησε, αλλά απέφυγε το πηχτό εμπόδιο κάνοντας ένα μικρό άλμα πίσω στο χρόνο, στην τελευταία πανσέληνο του Αυγούστου.

Μια βραδιά, που καταβλήθηκε πολλή προσπάθεια να αξιοποιηθεί με τις αρκετές και ενδιαφέρουσες, ίσως, εκδηλώσεις που οργανώθηκαν σε κάποιους αρχαιολογικούς τόπους. Μια βραδιά που διαφημίστηκε τόσο, ώστε έχασε την αξία της.

Πολλοί έσπευσαν να βρεθούν στα επιλεγμένα σημεία. Αναρωτιέμαι ποιο ποσοστό από αυτούς έχει βιώσει κάποια συγκίνηση επισκεπτόμενο -και αν- αυτά τα μέρη κάποια άλλη χρονική στιγμή. Ή αν σκέφτηκε ποτέ να οργανώσει εξόρμηση για ν' απολαύσει τη φεγγαράδα -θαρρείς και κάτι τέτοιο σηκώνει προγραμματισμό. Πάντως, μαζί με το κοινό έσπευσαν, βέβαια, και οι δημοσιογραφίσκοι.

Ξαφνικά οι θεατές είχαν πλέον μετατραπεί σε θέαμα. Περισσότερο ενδιέφερε το ποιοι έβλεπαν παρά αυτό που υποτίθεται ότι έβλεπαν! Και η μαγεία χάθηκε. Και η ποίηση χάθηκε.

Δεν έχει πια σημασία το τι βλέπεις, αλλά να σε δουν ότι βλέπεις , να μπορείς μετά να πεις ότι ήσουν από αυτούς που είδαν. Ένα ακόμα αλληθώρισμα των ημερών μας.

Και το φεγγάρι γλιστράει και χάνεται μακριά από το βλέμμα μας, κάνοντας περιπαικτικά τις βόλτες του γύρω μας και περιμένοντας κάποτε να το κοιτάξουμε και να το δούμε.

Νήπιος Παιδεία

Νομίζω ότι η Πολιτεία φροντίζει συστηματικά και μεθοδικά ώστε να γίνεται όσο το δυνατόν πιο νωρίς η γνωριμία των πολιτών με τους ρυθμούς, τους τρόπους και τις αρχές λειτουργίας της. "Οργάνωσε" λοιπόν τον τομέα της Παιδείας με αυτόν τον πολύ συγκεκριμένο στόχο ήδη από την πρώτη βαθμίδα της.

Δεν μπορώ να ερμηνεύσω διαφορετικά το μπάχαλο που γίνεται αυτή την εποχή με τα νηπιαγωγεία στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα.

Κατά τα άλλα, ο πεντάχρονος ανιψιός μου, που περιμένει να δει αν θα κληρωθεί η κατά ένα χρόνο μικρότερη αδελφή του από τη λίστα αναμονής για τα προνήπια του Νηπιαγωγείου του, με ρώτησε τι ψηφίζω!

Η πόλη μου με πληγώνει (1)

Ξεκίνησα να γράψω για την πόλη μου και, όπως είναι ανθρώπινο, πρώτα αναδύθηκαν τα παράπονά μου. Και τα ονομάζω παράπονα, γιατί παρ' όλες τις ασχήμιες και τις στραβοξυλιές της την αγαπώ την Αθήνα.

Στη συνέχεια, συνειδητοποίησα ότι δεν μου αρκούσε ένα μόνο σημείωμα. Έτσι, συμπλήρωσα τον αριθμό 1 στον τίτλο της ανάρτησης. Φοβάμαι όμως ότι δεν θα σταματήσω ούτε στον αριθμό 7 (κατά τις επτά πληγές του Φαραώ). Έστω.

Αρχή σχολικής χρονιάς, λοιπόν. Στα περισσότερα σχολεία οι εκπαιδευτικοί και τα παιδιά, ευαισθητοποιημένοι κάπως σε ζητήματα περιβάλλοντος, έχουν κάνει κι εξακολουθούν να κάνουν όσες κινήσεις περνούν από το χέρι τους. Φρόντισαν, λόγου χάρη, να προμηθευτούν τις ειδικές στήλες για την ανακύκλωση των μπαταριών. Αλλού συγκεντρώνουν τις άχρηστες ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές μικροσυσκευές και τις προωθούν επίσης για ανακύκλωση.

Το ίδιο επιχειρούν να κάνουν και με το χαρτί. Εδώ όμως προκύπτουν προβλήματα.

Κάποιοι Δήμοι τοποθετούν, μετά από αίτημα μιας σχολικής μονάδας, έναν μπλε κάδο ανακύκλωσης μπροστά στην είσοδό της. Όχι όμως παντού. Άλλοι Δήμοι αδιαφορούν και το όλο πρόβλημα επαφίεται στην οικολογική ευαισθησία παιδιών και εκπαιδευτικών που κουβαλάνε σε μεγάλες αποστάσεις τους σεβαστούς όγκους ανακυκλώσιμου χαρτιού (παλιά βιβλία, διαγωνίσματα, τεστ, τετράδια, σημειώσεις, φωτοτυπίες, υλικό που ανά σχολικό έτος καταστρέφεται κ.λπ.) που παράγει το σχολείο τους.

Πόσο δύσκολο είναι για τους Δήμους να τοποθετήσουν μπλε κάδους μπροστά σε κάθε σχολική μονάδα; Φαίνεται ότι είναι πολύ δύσκολο. Δύσκολο να το σκεφτεί κάποιος "υπεύθυνος". Δύσκολο να το οργανώσει κάποιος "αρμόδιος".

Εδώ δεν το σκέφτηκε κανείς για τα super market! Στη γειτονιά μου, σε ακτίνα πέντε οικοδομικών τετραγώνων υπάρχουν τέσσερα τέτοια μεγάλα καταστήματα. Ούτε ένα δεν έχει στην είσοδό του κάποιον κάδο ανακύκλωσης! Και τόσα υλικά συσκευασίας τι γίνονται; θα ρωτούσε κάποιος αφελής. Ας αναζητήσει απάντηση από κάποιον αρμόδιο ανευθυνοϋπεύθυνο!

Ευθύνη δική μας όμως είναι ότι τους αναδείξαμε ως τέτοιους με την "πανίσχυρη" ψήφο μας!!!

Αξιοπιστία στο Διαδίκτυο

Το Συμβούλιο Γονέων και Καθηγητών της Σκοτίας προσάπτει στη Wackypedia την ευθύνη για τη χαμηλή βαθμολογία των Σκοτσέζων μαθητών και μαθητριών και προβάλλει ως επιτακτική την ανάγκη να διδαχθεί η ορθή και έγκυρη χρήση του Διαδικτύου στα σχολεία.
Πηγή: The Inquirer

Ποδαρικό

Μια πρώτη προσπάθεια στις διαδικτυακές τεχνολογίες.
Θα μπορέσουμε να τις αξιοποιήσουμε;